Dinsdag 18 september 2018
Metz - Mittersheim (Frankrijk) 85km (606km totaal) Vandaag hitte, wind en heuvels. Die drie dingen samen zijn een aanslag op je energie kan ik je vertellen. En nu er geen reden meer is om ons druk te maken om een zieke fiets, voelen we vermoeidheid bij onszelf, die stijgt met de kilometers. Het duurt even voor we onze weg uit Metz gevonden hebben en rijden weer het platteland op. Vandaag zullen we alleen langs kleine dorpjes komen met enkel een tiental inwoners, zo vertelt de meneer uit ons routeboekje. En dat klopt. De dorpen hebben het woord 'terras' nog niet uitgevonden. Nergens een cafe of restaurant. Ik erger me aan het feit dat er wél genoeg auto's voorbij razen, maar men het niet druk genoeg vindt om ergens koffie te serveren. Uitgedroogd komen we ergens op de helft een pension tegen. Er zit geen restaurant bij maar we rijden toch het hek binnen. Een prachtig oud huis met houten kozijnen. De eigenaresse staat op het het terras dat grenst aan een diepe tuin met appelbomen en rondscharrelende kippen. 'Avez-vous café et l'eau? (Of je koffie en water hebt)' vraag ik de gastvrouw (waarschijnlijk onbeleefd) in mijn hakketakken Frans terwijl we beide met onze bidon in de handen staan en het zweet van ons voorhoofd gutst. Over de koffie moet ze even nadenken maar de bidons vult ze alvast. Haar man komt ook even kijken en ze vertelt hem dat we koffie willen. Een ogenblik later zitten we in de mooie tuin met wat kippen om ons heen aan een bakje Senseo met suiker te nippen. Honderd-en-één heuvels later komen we bij de camping in Mittersheim aan die grenst aan een meer. We douchen het zoute zweet van ons lijf en willen soep eten (om dat zout weer aan te vullen). Tijdens het boodschappen doen dagdromen we over culinaire ramen-noodles (bouillon met noodles, groenten, zachtgekookt ei). Het eindresultaat nijgt een stuk meer naar Chinese tomatensoep (onduidelijke brij aan groenten in dikke rode saus met stukjes ei en vermicelli). Geeft niet, alles smaakt na zo'n dag. Camping Le Lac Vert
0 Reacties
Maandag 17 september 2018
Sierck-les-Bains - Metz 60km (521km totaal) 'Gefeliciteerd Lotte, we zijn één week onderweg!' roep ik om 9 uur s'ochtends als we net in ons zadel zitten. 'Vandaag mogen we taart eten én logeren in Metz om het jubileum te vieren.' Een lang fietspad volgt tussen koeienweides, de rivier en wat industrie. Niet veel om over te vertellen. Om ons lijf en hoofd even rust te gunnen boekte Lotte een 'hostel' (zei ze) in Metz. Hier aangekomen blijkt het een waar hotel te zijn inclusief ontbijt. Ze liet de details weg omdat ik het anders misschien zou tegenspreken. Omdat ik, nu het (nog) mooi weer is, kamperen helemaal niet erg vind. Maar ooh wat zijn we blij met deze keuze! Als de fietsen veilig in de parkeergarage staan beklimmen wij de trappen naar boven. Eenmaal in de hotelkamer vallen we aan op oploskoffie en koekjes die daar zijn neergezet. De wasbak gebruiken we voor handwasjes en de verwarming als droogrek. Bergen kleding en hoopjes spullen kris kras door de kamer heen. De mini doucheproducten kunnen later van pas komen dus die gaan de tassen in. Het is beschamend hoezeer wij dit hotel leegtrekken maar dit is overleven jongens! We wandelen door de oude, klassieke en zeer schone straten van Metz. Het is er weids en daardoor oogt het rustig op straat. Dat is prettig als je het dunbevolkte platteland gewend bent. We eten wat in een park met een fontein en gaan daarna langs 'de kathedraal.' Dé toeristische trekpleister van de stad, en wellicht de enige. We kijken even naar het enorme gebouw, het heeft wat weg van de Sint Jan maar dan twee keer zo groot en geel van kleur. We zijn niet teleurgesteld als we zien dat je de kerk niet van binnen mag bekijken en lopen door naar de hotelkamer met zachte bedden die op ons wachten. Hotel Cecil Zondag 16 september 2018
Echternach - Sierck-les-Bains 65km (466km totaal) Het zonnetje schijnt enthousiast in een helderblauwe hemel. We verkleuren beiden een beetje waardoor de bekende broekspijpjes al zichtbaar worden. Ook hebben we steeds een rare wit-rode streep op ons voorhoofd (met reliëf) door het klemmen van de helm. Als ik naar het toilet ga in een restaurant zit de barman zo geinig naar me te grijnzen, in de spiegel zie ik waarom. We vliegen door het Moezel gebied over een lang, vlak fietspad langs rijen druivenstruiken. Lotte gaat als een speer nu ze minder zwaar beladen is. Ik moet hard trappen om haar bij te houden. Bij elke wijngaard een opvallend groot huis, waarschijnlijk van de wijnboer. Geen authentieke boerderijen zoals je zou denken maar moderne, opvallende architectuur. Mijn fiets is terug bij af. Niet beter maar ook niet slechter dan voordat ik me ermee bemoeide. We krijgen een gouden tip van onze fietsmentor Joost. Hij heeft ons heel erg geholpen bij de voorbereidingen van deze reis. Wat blijkt, het schroefje dat ik een paar dagen geleden zocht, zit niet bij de voortandwielen in de buurt (zoals bij de fiets op internet), maar bij de schakelaar op het stuur. Hieraan draaien zorgt voor meer (of minder) kabelspanning, net wat fiets-lief nodig heeft. Dit draaiknopje is tevens gebruiksvriendelijk voor meisjes zoals ik. Het is half 9 's avonds en bijna donker. Ons tentje staat op een kleine camping aan de Moezel op Frans grondgebied. Ja dat hoor je goed, Frankrijk! Binnen een week. Het plaatsje Sierck-les-Bains is gelegen op de helling van een berg met in het midden een oud fort, daaromheen huisjes. Erg pittoresk. D-reizen zou hier een paar mooie kiekjes kunnen schieten voor de vakantiefolder 2019. Of voor hun reclamespotjes in december, om jou te laten hunkeren naar vakantie en zon. Morgen fietsen we naar Metz. We vertrekken vroeg zodat we daar de middag kunnen rondsjouwen. Ik ben benieuwd hoe we reageren op een stad vol prikkels na de rustgevende omgeving van afgelopen dagen. Camping Des Tilleuls Zaterdag 15 september 2018
Vianden - Echternach (grens Luxemburg/Duitsland) 35km (401km totaal) Phoe, waar te beginnen? We hebben een soort rust/klusjes dag vandaag. Het is tenslotte zaterdag. Uiteindelijk wordt het veel meer dan dat. De dag begint in Vianden, waar hij gister gebleven was. We willen onze fietsen aandacht geven, omdat ze daarom vragen. Uiteindelijk is een poets-en smeerbeurt voor de mijne niet voldoende. Hij heeft namelijk moeite om van z'n kleinste voortandwiel naar de middelste te komen (de techniek achter het schakelen). Na drie YouTube filmpjes en twee Forums acht ik mezelf instaat tot het oplossen van dit probleem. Door aan een cruciaal schroefje (genaamd stelnippel) te draaien, schiet de versnellingskabel los. Uit pure paniek draai ik nog maar even door in de hoop dat het ding zichzelf op wonderbaarlijke manier herstelt. Dat is niet het geval. De kabel is nu helemaal los. Gelukkig heeft Lotte één jaar Verpleegkunde gestudeerd en samen krijgen we de fiets een beetje opgelapt. Hij is niet helemaal genezen maar de kabel zit weer vast en we kunnen het korte ritje van vandaag wel aan. We rijden 35km naar Echternach, een toeristisch, oud stadje naast de rivier op de grens van Luxemburg en Duitsland. Over de brug vinden we onze camping 'Freibad.' Ondanks het naseizoen is het hier gezellig druk. Ik breng mijn fiets naar de fietsenmaker die hem in 10 minuutjes verhelpt van wat ik hem heb aangedaan. Helaas blijkt later dat het oorspronkelijke probleem nog niet is verholpen. Genoeg ziekenhuisbezoek voor vandaag, vind ik. We kijken het nog eventjes aan. In Echternach krijgen we bezoek van de ouders van Lotte. Die komen langs voor een goed bakkie Koffie van Drab (en om wat overbodige spullen over te nemen). We gaan uiteten en voelen ons in de watten gelegd door deze lieve supporters. Hierover gesproken... vandaag hebben we onze eerste échte fans gekregen. De definitie van échte fans: onbekende mensen die uit eigen initiatief een foto van je maken en je website willen volgen (familie, vrienden, collega's tellen dus niet). Leuk als mensen zo verrast en enthousiast zijn! Een echte rustdag was het niet maar het voelde wel als weekend. Misschien zelfs als vakantie, met je snoet in het zonnetje lopen door een mooi oud centrum, dineren op een terrasje. Achter ons gaat de lokale kroeg nog even door met het draaien van slechte muziek en het aantrekken van luidruchtig volk. Het maakt ons niets meer uit. Wij zijn tevreden en blij dat we morgen weer mogen fietsen. Camping: Freibad Vrijdag 14 september 2018
Burg-Reuland - Vianden (Luxemburg!) 88km (366km totaal) Opstaan, inpakken en ontbijten gaan zowaar volgens plan vanmorgen, bovendien is het droog! Daarna neemt de dag de touwtjes weer in eigen handen. Het leven op de fiets is namelijk zo onvoorspelbaar dat je je geen voorstelling van de dag durft te maken. Als je teveel hoopt op een warme kop thee 's avonds in het restaurant van de camping, dan zal dat restaurant niet bestaan of speciaal voor jou gesloten zijn die dag. Achter elke bocht heeft de dag een steile helling voor je neergezet. 'Laat jij meer eens zien wat je kan, jij wilde toch zo graag fietsen?' Het zweet op je rug, verkrampte benen en je hart in je keel. Vervolgens een on-fietsbaar grintpad, ketting eraf, telefoon leeg... 'Je kunt dit aan, hier word je hard van,' zeg je dan maar tegen jezelf, 'maar waarom staat niemand mij hier aan te moedigen?' De bergen zijn serieus gezind vandaag. Bijna 10 kilometer klimmen we in onze kleinste versnelling omhoog naar Lützkampen. Dat uur herinneren we ons nog, omdat het zo'n kick geeft wanneer je maar door en door gaat. Verder is deze dag een waas aan bergen, bossen, grasvelden en dorpjes. De laatste 30 kilometers loopt de route via de autoweg. In het begin spannend maar later praktisch. Geen onhandige grintweg meer maar een harde asfaltweg die tussen berg en rivier ('Die Our') slingert. We tikken bijna de 90km aan en vinden een camping aan de rivier in Vianden. We eten hamburger en Schnitzel in het restaurant van de camping. Want die is er! Waarschijnlijk omdat we het vanmorgen niet gehoopt hadden. Als we teruglopen naar de tent schiet het ons te binnen dat we eigenlijk vegetariërs zijn. Camping: L'Our Donderdag 13 september 2018
Roetgen - Burg-Reuland 75km (278 totaal) We worden wakker met tikkende regen op de tent. Ik snap niet dat mensen dit een gezellig geluid vinden. Het is het geluid van natte sokken en naaktslakken. Nog vervelender is dat we hierdoor geen koffie kunnen zetten. De eerste kilometers zijn daardoor zwaar en eventjes fietsen we niet naar Rome maar naar koffie. De gekookte eieren die we nog buiten hadden liggen zijn meegenomen door wilde dieren. Geschrokken denken we aan een groot, gevaarlijk roofdier met scherpe tanden maar waarschijnlijk is het een vogeltje geweest. We moeten van onze fouten leren en dat hadden we nog niet genoeg gedaan. Twee nachten geleden zat er namelijk een egeltje in de voortent aan ons ontbijt te snoepen. Geen eten meer laten slingeren dus. Verder lijkt de dag (te) voorspoedig te gaan. We gaan veel sneller dan gister doordat het redelijk vlak is. We vervolgen het verharde fietspad door de bossen en bereiken het Belgische dorp St. Vith rond 3 uur. Maar de camping blijkt nog minder levenslust te hebben dan de plek van vannacht. Lotte besluit een camping te zoeken buiten de route en ons er met Google Maps heen te leiden. Dat deden we één keer eerder en toen heb ik bijna moeten huilen. Google Maps verwacht niet dat je nog 25 kilo extra bij je draagt en dat je fiets je lief is. Het zijn heftig stijgende mountainbike paden met keien soms zo groot als een tennisbal. Goed, wij zijn er gekomen, uiteindelijk. En het is er fijn, schoon en warm, heel warm. In het cafetaria waar we koffie drinken, staan van die lampen die eieren doen laten uitkomen. We worden er allebei rood en rozig van en zullen straks heerlijk slapen. We eten blikvoer. 'Ravioli in tomatensaus' wat Lotte doet denken aan campingvakanties in Italië. Hopelijk eten wij over een paar weken ditzelfde gerecht onder de Italiaanse zon (maar dan wat smaakvoller). Woensdag 12 september 2018.
Gulpen - Roetgen 53km (203km totaal) Vanaf de camping die hoog gelegen is, vliegen we de berg af. 'Remmen los Lotte, gooi je remmen los!' Kriebels in de buik als tijdens een eerste achtbaanritje maar met een gecontroleerde hand bij de rem die hem zachtjes indrukt en weer laat gaan. We zullen heus voorzichtig zijn papa. We rijden een stukje verkeerd en komen door lelijke Belgische stadjes met veel auto's door de straten. Een kolonie kinderen is net vrijgelaten uit hun klaslokalen. Ze kijken ons raar aan, bijna boos, omdat wij hun territorium betreden. Om de stadjes liggen grote kavels met enorme huizen erop. Allemaal anders, ontworpen door de bewoners zelf. De stijlen van de huizen passen niet bij elkaar, ze vloeken. Het is bijna knap dat je met zoveel geld zoiets lelijks kunt maken. Terwijl de natuur eromheen wel weet hoe zij haar rijkdom toont. Ook al is het flink klimmen, de omgeving maakt alles goed. Weien met grazende koeien, groene heuvels, dorpjes die door de zwaartekracht van hogere plekken naar beneden (lijken te) zijn gegleden, het dal in. Uitgeput kwamen we eind van de middag in het Duitse dorpje Roetgen aan, na een lang maar verhard en mooi bospad als afsluiter van de dag. De enige camping die er is wordt gerund door een Nederlandse vrouw. We mogen onze tent neerzetten op een grasveld waar één (beschimmelde) hele tipi staat en twee waarvan alleen het houten karkas over is. 'Er staan tafels en stoelen die mogen jullie gebruiken,' zei de dame op leeftijd. Er lagen inderdaad wat objecten die ooit de functie van een tafel of stoel hadden. Verder is de sfeer Duits, ouderwets en kneuterig. Toch voelt het alsof de vrouw hier ooit, lang geleden (wellicht met echtgenoot) iets is begonnen. Toen zij nog barstte van de ideeën en energie om hier haar droom waar te maken. Het terrein is best groot, er staan twee koeien, bankjes, perkjes.. Maar het is uitgeleefd. De sfeer is nu wat somber, alsof de camping samen met de vrouw er niet zon zin meer in heeft. Info: De 'onbegrensd fietsen route' die wij volgen gaat door België, Duitsland, Luxenburg, Frankrijk, Zwitserland en Italië. Vooral in het begin ga je vaak een grens over. Zo zaten we vanmorgen nog in België en slapen we vannacht in Duitsland. Morgen beginnen we in Duitsland en verwachten weer te slapen in België. Camping Faulenbruch Dinsdag 11 september 2018
Hunsel (dorpje na Maastricht) - Gulpen 70km (150km totaal) Om van Weert naar Maastricht te komen steek je een stukje België over. De tijd lijkt daar een beetje stil te staan. Er hangen nog elektriciteitskabels die van de ene naar de andere kant van de straat gespannen zijn. Ze zijn als een finish die zich elke 20 meter weer opnieuw opstelt voor ons. We rijden onder al die 'finishen' door naar het zuiden. Langs de Maas. Heel lang langs de Maas. Prachtig, stralend weer. De zon schittert in de golfjes die onze kant op waaien. Maar we worden er niet vrolijk van. We hebben namelijk een fikse tegenwind te pakken. Kilometers hetzelfde pad met hetzelfde uitzicht: dat water met die verdomde golfjes. Je moet je mindset veranderen om de pijn te verzachten, zeggen ze. Accepteren hoe de situatie is en genieten van het moment of juist niks denken en voelen. Leuke gedachtes maar dat werkt niet, voor ons. Wij werden er chagrijnig en boos van, die rot wind! Zo boos dat we er harder van gingen trappen. Zoals wij het in Nederland kennen kun je aan alles wat doen. Er zijn overal pijnverzachters voor. Heb je honger dan trek je de koelkast open, heb je het koud dan zet je de verwarming hoger, ben je verlegen op een feestje dan drink je wat extra wijn om gemakkelijker te praten met enge mensen en de volgende ochtend twee paracetamolletjes tegen de hoofdpijn. Op de fiets wanneer je gister, vandaag en morgen op hetzelfde harde zadel zit, krijg je pijntjes overal. Van bovenin je hersenpan tot aan je kleine teen. Oftewel mentaal en fysiek. Het zweet, brand en jeukt aan alle kanten en je kunt er niet veel aan doen. Het zijn andere omstandigheden dan we gewend zijn. Het is geen comfortzone... nee absoluut niet comfortabel. Maar het is wel écht, het is voelen (en stinken). Zo beklommen wij vandaag onze eerste heuvels, op het platteland net na Maastricht en sprongen daarna in een koud zwembad. Ons tentje staat nu onder een heldere sterrenhemel op een camping met een geweldig mooi uitzicht over onze eerste hindernissen. En dat allemaal (nog) in Nederland. Camping: Gulperberg Maandag 10 september 2018
's-Hertogenbosch - Hunsel (net voorbij Weert) 80km Het is 10 september, de dag dat er nog geen weg is afgelegd maar ook geen weg meer terug is. We fietsen van de Maastrichtseweg (Aawijk) naar station 's-Hertogenbosch om een rondje-rond-de-rotonde met daarop 'de Gouden Draak' te kunnen fietsen (dat vinden we leuk), en vervolgens weer precies dezelfde weg terug.. naar de Maastrichtseweg dus. Vanaf daar hoef je namelijk alleen maar het water (Zuid-Willemsvaart en later de Maas) te volgen naar Maastricht. Daar begint de route officieel. We zijn gekleed in door onszelf gemaakte shirtjes bedrukt met tekst en afbeelding (afbeelding door Marloes). Een druk bekleedde outfit die je zal herinneren aan de sponsorloop in groep 8. Maar we willen nou eenmaal graag wat mensen bedanken (en dus op het shirt zetten) voor het feit dat ze ons niet (te lang) voorgek geklaard hebben en op weg hielpen. Bijvoorbeeld Bram en Merijn van Drab Den Bosch, die indirect en zonder het zich te beseffen bijdragen aan vrolijkere ochtenden op de camping en daarmee de verstandhouding van Lotte en mij, door hun gesponsorde Koffie (met hoofdletter want het is kwaliteitskoffie). De eerste avond op de camping valt niet tegen. Terwijl de aspergesoep met stukjes (imitatie) zalm uit-blik leeg wordt geknepen in de pan op de achtergrond de geluiden en geuren van kamperende bejaarden. Beetje bij beetje wennen we aan dit sobere leven waarin we ons alleen bezighouden met het op tijd vinden van de weg, de supermarkt, een slaapplek, te eten en het toiletgebouw. Met sokken in onze slof/slippers lopen we om de beurt naar de douche. Overbezorgd moet de ander de fietsen bewaken. De volgende ochtend zie ik dat ik mijn fiets niet op slot heb gezet. Marloes Verhofstadt https://instagram.com/marloes_verhofstadt?utm_source=ig_profile_share&igshid=1f4rdcvvaf821 Camping: Lemmenhof Donderdag 30 augustus 2018
Mijn naam is Roos en dit is Lotte (bovenstaande foto), mijn huisgenoot sinds begin dit jaar. Eigenlijk kwam ze tijdelijk in ons leuke studentenhuisje op de Orthenstraat wonen, maar Lotte mocht blijven. Of we elkaar écht mogen gaan we nog zien komende maand op de fiets maar in Nederlandse (in normale omstandigheden) gaan we erg goed samen. Lotte bedacht fietsend naar Italië te gaan. Sportief als ze is deed ze hiervoor mee aan onder andere hardloopwedstrijden, hike tochten in Zuid-Afrika en De Vierdaagse. Dat toont haar doorzettingsvermogen denk ik wel. Ikzelf deed mee aan een tekenwedstrijd op de camping in Zeeland... Uiteindelijk gaat het er voor ons niet om zo goed mogelijk getraind en voorbereid op reis te gaan. Natuurlijk hebben wij een rondje geoefend met onze tweedehands KOGA's en bezochten we de afgelopen maand de ANWB, Bever, De Wit, Decathlon, Perry Sport en Mantel meer dan ik in afgelopen 23 jaar deed of komende jaren zal doen. Maar zoals Pippi Langkous vroeger al tegen ons zei: 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!' En met deze instelling zullen we 10 september op de fiets stappen en begint de ongelofelijke reis. |
AuteurIn 2018 fietsten wij (Lotte en Roos) naar Rome. ArchivesCategories |