Na een week of twee het idee te hebben gehad dat er een drukkende mist in en om mijn hoofd en hersenen hing, zijn de grijzen wolken nu weer rustig verder gewaaid, weg van mij. Het zware, benauwde gevoel dat zich tussen mijn ribben genesteld had en ontspannen ademen onmogelijk maakte is met dezelfde windvlaag vertrokken. Tijdens een wandeling in het bos vanmiddag verlang ik zonder wanhoop naar een leven dichter bij de natuur. Ik laat mijn gedachtes hun gebruikelijke dromen maken zonder ze met een mindfulness oefening terug in het moment te dwingen, en merk daarbij dat het oké is. Een vaag gevoel van tevredenheid stroomt door mijn lijf zonder dat het stuit op een blokkade ergens onderweg. Er is ook geen strijd gaande tussen tegenstrijdige overtuigingen in mijn hoofd die elkaar de oorlog verklaren. Niet eens is er het verbitterde verdriet dat ik de laatste tijd zo vaak voelde in mijn hart. Met het vertrek van de boze buien kan ik weer helder nadenken, is de hemel weer blauw en eindeloos. Ik kan niet zeggen dat het helemaal stil is in mijn hoofd. Nieuwsgierig en onrustig als een jonge hond die niet lang stil kan zitten gaan mijn gedachtes toch naar de grote vragen die momenteel diep in mijn botten zijn gekerfd. Maar nu niet op een dwingende angstige manier, koortsachtig zoekend naar antwoorden. Nee, eerder rustig, open, met vertrouwen en respectvol naar mezelf in mijn huidige situatie. In een zonnig bos waar jonge groene blaadjes en witte bloesems de komst van de lente verklappen adem ik de frisse voorjaarslucht in en loop door.
0 Reacties
In Nederland hebben we een voorziening voor mensen die door verschillende redenen (voor bepaalde tijd) zelf te weinig inkomen hebben, de Bijstand, ook wel 'het laatste vangnet' genoemd. Wat bijna klinkt alsof, als ze je niet opvangen in hun netten, dit het einde van je leven betekent. Dat is natuurlijk niet zo. Echter bungel je wel onderaan het systeem dat we hier hebben en graag zo houden. Namelijk iedereen draagt zijn financiële steentje bij aan de overheid, die het weer netjes (gaan we even vanuit) investeert in de maatschappij. Hoe je je geld verdient maakt niet zo veel uit, of je nou bankdirecteur, ondernemer of kaasboer bent. Wat de maatschappelijke impact is die je biedt of schaadt doet er ook niet toe. Als je maar netjes werkt, belasting betaalt en gewoon een beetje normaal doet. Eigenlijk is de Bijstandsuitkering al een groot privilege van in Nederland zijn geboren, begrijp me niet verkeerd. Want veel landen ben je op jezelf aangewezen als je door ziekte, pech of stommiteit niet kunt meedraaien. Het ding is dat ze je, na het opvangen, zo snel mogelijk willen uitgooien in de open zee. En behandelen ieder (op)gevangen visje ongeveer gelijk. Terwijl ieder wezen natuurlijk in behoefte verschilt. Maar het systeem werkt beter als er meer meedraaien, meewerken, geld verdienen. Waarbij kwantiteit belangrijker lijkt dan kwaliteit en korte termijn boven lange termijn geldt. Want bij 'snel weer aan het werk' is geen tijd voor 'op z'n plek zijn'. De vraag die wel eens bij me te binnen schiet is of ik, en misschien nog een klein groepje medemensen, überhaupt wel passen in individualistisch grote-mensen-wereld. Dan durf ik het zelfs wel eens in mijn hoofd te halen om te bedenken dat het ook anders zou kunnen. Een dagelijks leven dat niet om rekeningen betalen gaat, maar om duurzaamheid, zelfvoorziening en dicht bij de natuur. Geven en nemen van vaardigheden, producten en diensten...
Ik merk dat ik weer te ver afgedwaald ben met mijn gedachtes en droombeelden. Dus plens wat koud water in mijn gezicht en ga door met waar ik mee bezig was: proberen om zelfstandig te zwemmen. "Misschien is deze vacature op een kinderboerderij iets voor jou," werd mij vanmorgen ongevraagd getipt tijdens het post sorteren. Het is nog niet eens zo'n gek idee, en even zie ik mezelf al staan tussen de schaapjes en cavia's. Als ik later die middag besef dat het fysiek nog te zwaar zal zijn voor me begin ik naar andere vacatures te zoeken. Om even later te beseffen dat het nog helemaal geen tijd is om verder naar werk te zoeken. En dat ik het alleen maar doe omdat het eng is om het los te laten. Eng om stil te staan en niet mee te gaan in wat ik om me heen bij andere mensen zie. Wat misschien zou 'horen' om te doen. Maar het ontbreekt me niet aan interesses of talent, hoewel dat zeker wat afwijkt van de standaard of wat ik tegenkom op vacature sites. Maar daar is wel een weg in te vinden later. Het ontbreekt me aan energie, mentaal en fysiek. Dus dat geduw in richtingen waar ik nog niet klaar voor ben is niet handig. En de enige reden dat ik dat doe is omdat het eng is (tijdelijk) buiten de boot te vallen, niet mee te doen met de rest. Kiezen voor mezelf was nog nooit zo eng. Maar ook nog nooit zo nodig. Een handig voordeel van mijn situatie is dat ik ook niet meer anders kán. Even tegen de stroom van mijn gevoel inzwemmen en ik word in mijn gezicht geslagen door een ongekende fysieke en mentale uitputting. Waar ik dan vervolgens van mag bijkomen en mijn zondes tegenover mezelf mag overdenken. Al doende leert men, te luisteren naar zichzelf. En dat mag op een rustig, eigen tempo. Maar wat niet meer mag is het uitstellen tot later. Iets heeft besloten dat we nu, op dit moment, door een zure appel heen moeten bijten. Een omslagpunt waarin oude patronen moeten worden doorbroken. Dus niet de dingen alleen maar doen omdat ze horen, omdat de andere kinderen het doen, of omdat het veilig is, we inkomen nodig hebben, we kansen moeten grijpen of we dénken dat het moet. Dit zijn lastige dingen om te doorbreken omdat je dénkt dat je ze wilt maar niet vóelt dat je ze wilt. En ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn hoofd is meestal sterker dan mijn gevoel. Daar zitten alle overtuigingen over hoe de dingen zouden moeten zijn... en het meeste daarvan is aangeleerd door of afgekeken bij anderen. Maar helaas, bij de opdracht die ik in mijn schoot geworpen heb gekregen kun je niet afkijken bij anderen, die moet je helemaal zelf maken. En dus iets heel engs te moeten doen, enger dan een sprong in het diepe, enger dan kansen grijpen, enger dan strijden en vechten, enger dan je droom achterna gaan. Namelijk... stil staan.
|
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |