Vandaag
Het is steeds een komen en gaan van overtuigingen in mijn hoofd, die ik lange tijd kan weerstaan. Over hoe (erg) mijn huidige situatie eruit ziet en hoe hiermee om te gaan. Tot het te heftig wordt en ik er weer mee in zee ga. Om ze vervolgens uit te pluizen, om te draaien, in het verleden en de toekomst te plaatsen en dan weer te beseffen dat dát me nou juist ziek maakt. Uiteindelijk in bed te kruipen en moe van het huilen in een diepe slaap te vallen. Even verlost van het drukke hoofd. Gisteren was zo'n dag: Gisteren "Soms voel ik me angstig door de gedachtes die door mijn hoofd dwalen. Ze schieten alle kanten op en ik probeer ze te pakken. Ze zijn zo chaotisch en heftig dat ik ze wil wegdenken met nog meer gedachtes. Ik krijg er maar geen grip op, geen manier bedacht om hiermee om te gaan. Mijn lijf snapt het ook niet meer en is heel de tijd boos en verdrietig. Mijn hart voelt koortsig en gebroken. Van boven tot onderaan mijn ruggengraat zit het vast. Mijn hoofd bonkt en doet zeer van zoeken naar oplossingen. Het is alsof ze niet meer samen kunnen werken, mijn hoofd en hart. Ze willen heus wel het beste voor mij, maar het lukt even niet. Vandaag helpt tot onze spijt, zelfs mindfulness niet meer om rustig te worden. Ik probeer me er uiteindelijk maar aan over te geven en kruip onder een dekentje. Want deze status kan maar beter als een flinke (psychische) griep worden gezien. Want ik bén niet de griep, ik héb hem... en hij gaat weer voorbij. Met rust, warmte en geduld. Dan hoop ik door zo openlijk te schrijven over mijn gemoedstoestand mezelf en andere mensen ooit nog eens te kunnen helpen, want dan is deze ellende nog ergens goed voor." Vandaag Ik zal komende tijd nog zo vaak verstrikt raken in mijn eigen hersenspinsels dat je me beter zou kunnen aanraden om de verdoving maar gewoon te gaan zoeken in het alcoholisme. Mijn toekomst en waardigheid te laten voor wat ze zijn en een simpel leven onder de brug op te bouwen (voor zover je dat kunt 'opbouwen'). Dat zou op korte termijn een stuk simpeler zijn, en het is me bovendien aangeraden in het moment te leven. Echter, de kater zou me het niet waard zijn. Dan maar opnieuw en opnieuw en opnieuw in en uit ademen. Het hoofd laten zijn voor wat het is, aandacht op de adem. In en uit. Keer op keer. Uur na uur. Dag na dag. Jaar na jaar.
0 Reacties
Als je een burn out hebt of overspannen bent, ervaar je bijkomende lichamelijke en geestelijke klachten waarschijnlijk als ergernissen. En zodra het een ergernis is voor jou levert het meer stress op want je wilt er van af. En zo bezorg je jezelf (onbedoeld natuurlijk) chronische stress en een vicieuze cirkel richting de bodem van een diepe put. Dit is in ieder geval mijn eigen ervaring. Maar wat doe je er dan aan? Ik mocht afgelopen jaar meerdere malen spreken met de huisarts, een psychologen praktijk (om op een wachtlijst te worden gezet), twee andere psychologen (waar ik wél terecht kon maar zonder vergoeding), de dokter in het ziekenhuis voor vage rugklachten, de bedrijfsarts van het UWV, andere mensen van het UWV, een werkconsulent Bijstand, andere mensen van de Bijstand, een Osteopaat, een Mensendieck-therapeut, een jobcoach, en dan vergeet ik er misschien nog een paar. Genoeg hulp toch zou je zeggen? Hoewel ze niet allemaal even veel begrip en vooral kennis hebben over de situatie. En dat is misschien niet eens zo raar, want de ene burn-out is de andere niet. Omdat er achter de ‘ziekte’ ook ergens nog een mens zit verstopt. Dat vergeet ik zelf wel eens, omdat het zo verrekte lang duurt en de klachten er door de jaren heen zijn ingesleten. Ik heb vaak gedacht dat ik knettergek aan het worden was en dat ze me maar in een gesticht moesten stoppen. Nu gaat het iets beter met me maar ik voel me nog dagelijks breekbaar, emotioneel instabiel, overprikkeld, overspannen, zenuwachtig om mensen te spreken, de straat op te gaan of weer langzaam mijn werkende leven op te bouwen. Dan voel ik me als een klein kind dat achter haar moeders rok wilt schuilen en nog niet zelf de grote boze wereld aan kan.
Om het verhaal een beetje positief af te sluiten heb ik toch een advies voor mensen in hetzelfde schuitje (naast de dingen die je zelf kunt Googlen zoals goed voor jezelf zorgen, grenzen bewaken, eigen tempo bepalen...etc). Namelijk om het hele gebeuren op een Mindful manier te bekijken, de hele storm binnen in je. Want in je hoofd en lijf gebeurt van alles en je bent de draad kwijt en opzoek naar structuur en grip op de situatie nietwaar? Ikzelf heb alle ‘problemen’ lang willen oplossen met denken, verbanden zien, verklaren waar het vandaan komt, bedenken welk jeugdtrauma er moet worden aangepakt. Maar het maakte mijn humeur niet beter en mijn hoofd niet leger. Tot ik een Mindfulness training deed en de leraar zij dat je dingen mocht laten zijn, zonder oordeel, zonder er iets mee te moeten. En dat zeg ik nu vaak tegen mezelf wanneer het weer oorlog is in mijn hoofd. En het lijkt erop dat het dan rustiger wordt, en ik me minder ga ergeren en daarmee de vicieuze cirkel doorbreek. Eigenlijk geef je jezelf over aan de vijand waardoor die het maar saai vindt en vertrekt. Goed, dit was mijn verhaal, ik weet niet of de ervaring hetzelfde is bij anderen want ik kan tenslotte alleen in mijn eigen hoofd kijken, en ik kan je verzekeren, dat is meer dan genoeg! |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |