Beginnen met schrijven is moeilijk, want er zijn té veel woorden om uit te kiezen. Welke zet je op papier? De zinnen komen niet meer zomaar aanwaaien doordat we niet meer door veranderend landschap razen, niet ieder uur een ander uitzicht of inzicht krijgen. In plaats daarvan lopen we alleen maar rondjes, verplaatsen we ons van huis naar trein naar werk en terug. In een straal van niet meer dan 20 km. Ik blijf in meervoudsvorm praten omdat het nog steeds als een nasleep van 'ons' avontuur voelt. We lijken meer op elkaar dan ik eerder door had. Of we zijn onderweg met hetzelfde virus besmet, Lotte en ik. We willen alles aanpakken wat ons kan leiden naar een plek in de maatschappij die bij ons past. We willen leren over wat voeding kan doen met het menselijk lichaam, hoe het kan breken en helen. Over de herkomst, bereiding en verspilling van wat er op ons bord ligt. Over hoe je meer zelf kunt maken, ambachtelijk zoals de omoe's van onze oma's dat vruuger deden. Je wilt je soms verzetten, vechten tegen de dingen waar je het niet mee eens bent, bijvoorbeeld als je door de supermarkt loopt. Maar tegelijkertijd zul je de huidige situatie in de wereld moeten accepteren, lelijk of mooi als ie is. Bovendien kan die supermarkt soms best nuttig zijn. Als je zelf niet over een melkmachine of graanmolen beschikt. Wanneer je avocadopitten op de vensterbank nog geen boompjes zijn, je zuurdesemstarter stinkt naar azijnzuur en de inmaakproducten zijn gaan schimmelen of pas over een jaar te eten. Ja dan wel.
Conclusie: je kunt je heel boos maken en verzetten, of vast een beetje dingen op je eigen manier gaan doen, oefenen voor later als je je dromen waarmaakt. En stiekem begin je er zo al aan. Alvast zoeken naar plekken en personen waar we ons creatieve zelf kunt zijn en dingen doen die we, gewoon heel leuk vinden om te doen. Voor Lotte en mij zijn die plekken over het algemeen met minder mensen en meer groen. Het is niet dat we niet van mensen houden, gewoon niet teveel bij elkaar. En de dingen die we leuk vinden moeten we nog een beetje ontdekken. Daarover later meer. En om nou niet elke avond een halfuur naar m'n beeldscherm te staren met een groot gemis aan inspiratie, bedacht ik dagelijks een foto te maken van wat er op míjn bord ligt, met de hoop dat daar een verhaal bij hoort. In het kader van weten waar je eten vandaan komt. Vaak komt een deel daarvan van (een van) mijn lievelingsplekken en hebben mijn lievelingsmensen er op zijn minst met hun tengeltjes aangezeten. Twee vliegen in één klap dus! (maar laat de bijtjes leven alsjeblieft).
0 Reacties
Vrijdag 12 april 2019, 's-Hertogenbosch
We zijn geland in Nederland. Letterlijk ja, op 30 november 2018 met het vliegtuig. Maar ik bedoel figuurlijk. In ons oude leventje terug geglipt, met hier en daar een aanpassing na aanleiding van... alles. Zo bakken we ons eigen brood, delen samen een bio-dynamisch groentepakket en zijn nieuwe baantjes begonnen. Lotte heeft zichzelf benoemd tot kok en werd aangenomen in een splinternieuw, superhip én gezond restaurant in Den Bosch, en ik ben gaan werken in een ambachtelijke zuurdesem bakkerij slash lunchroom in Tilburg! Onderhand hebben we daar beiden onze draai gevonden en zijn vooral niet gestopt met zoeken naar onze passies en doelen in dit leven. Momenteel allebei op het punt beland dat we de hevige stormen zijn vergeten die dagelijks boven ons hoofd hingen op de fiets. We missen de wind door onze vette haren, de zweetdruppeltjes op ons voorhoofd waar kleine vliegjes aan bleven plakken en de douw 's morgens in het gras die ervoor zorgde dat we onze sokken moesten verwisselen. Een tijd waarin grote zorgen voor later waren omdat we ons moesten focussen op de dag. Nu moeten we de goede voornemens waarmaken, de inzichten praktisch doorvoeren, in een SWOT analyse, de doelen concreet en SMART maken. Jakkes. Wat is het echte leven lastig. We willen weer een simpel leven, opstaan als de haan kraait, een appel uit de boom trekken tegen de dorst, 's avonds door een denkbeeldig raam in de tent naar de sterren staren, ons afvragen welke weg naar Rome we zullen nemen en waar deze ons nog meer naartoe brengt. We lopen samen de stad uit, benauwd van de drukte. Pas als we langs het water in de schaduw van bomen met roze bloesem lopen, kunnen we weer ademhalen. We doen net alsof we weer vertrekken naar een nieuwe bestemming, zonder verplichte aankomsttijd. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |