Ik heb laatst proberen op te schrijven hoe het soms kan voelen om hooggevoelig te zijn, maar ik verdronk in mijn eigen omschrijving. Lees maar:
"Buien die zomaar komen opduiken en uiteindelijk weer wegebben. Als donderslag bij heldere hemel. Misschien wil je een voorbeeld om je te kunnen verplaatsen. Stel je bent een klein meisje op schoolreis naar zee. De klas rent luidruchtig het water in, want ze zijn niet bang. Zelf zet je kleine stapjes in het koude water en krijgt al nare gedachtes over welke monsters er verscholen kunnen zitten in de donkere oceaan. Ook dreigt er gevaar boven het water in de lucht, daar hangen grijze wolken. Maar je wilt ook meedoen met de anderen dus je loopt de zee in. De wind blaast zijn frustratie uit en laat de golven hoger en hoger worden. Je valt om en krijgt ineens het gevoel opgezogen en meegesleurd te worden door een stormachtige zee van emoties. Je ziet dat de leraren je vanaf de kant toejuichen, geen flauw benul. De boze golven overspoelen je kleine lichaam en je gaat koptje onder want die sukkels hebben je nooit leren zwemmen. Door al het water in je longen krijg je nauwelijks lucht en verdriet maakt dat je zoute tranen huilt. Het is niet de eerste keer dat je op open water bent beland, moederziel alleen aan het zinken naar de bodem van de zee. Toch zijn er genoeg mensen om je heen maar zij lijken geen last te hebben van het wilde water. Ze zwemmen onbezorgd een aantal baantjes en gaan dan weer liggen op hun badhanddoek. Als je te moe bent om nog langer tegen de stroming in te zwemmen geef je je over aan de stroming die je diep naar beneden trekt in het donkerblauwe water." Ik lees dit zelf terug op een dag dat er geen donkere wolken en hoge golven zijn, en vind het best intens. Toch weet ik dat er meerdere dagen per week zijn waarin de wereld precies zo aanvoelt voor mij. Wat ik gelukkig begin te beseffen is dat het letterlijk buien zijn die komen en gaan. Je kunt een donkere bui niet wegtoveren maar je hoeft hem ook geen extra aandacht te schenken, want dan voelt ie zich serieus genomen en blijft langer hangen. Jijzelf, de mensen om jou heen, en zelfs psychologen moeten deze buien niet maken tot een probleem. Want een probleem moet worden aangepakt, opgelost. Dan krijg je het gevoel dat 'jij' moet worden veranderd of opgelost. En dan krijg je ook weer te maken met een enorme interne strijd. Die je weer een paar dagen onderuit haalt. Het is dus zeker heftig om het leven zo intens te ervaren, alsof je het stootkussen bent van een bokskampioen. Maar door de gave om te reflecteren, leer je elke dag meer over jezelf, wat elke dag interessant maakt. Bovendien zijn er nog veel meer positieve aspecten aan hooggevoeligheid, maar die ben ik nog aan het ontdekken. ;)
0 Reacties
Weinig licht komt er deze oktober morgen binnen door de gordijnen van mijn slaapkamerraam. De regen klettert neer op de straattegels buiten. De zomer is nu echt voorbij.
Mijn gedachtes gaan naar mijn groentetuin en naar de rijke oogst van dit eerste seizoen. Ondanks wat plagen waren er volop paarse boontjes, wit-groen gestreepte pompoenen, kleine snoeptomaatjes, rode en gele bieten, alle kleuren snijbieten en courgettes, heel veel courgettes. Gelukkig stopt het seizoen van een tuinder vaak niet zo abrupt als de zomer dat kan doen. In de herfst is er nog boerenkool te halen van eigen land, en spruitjes, snijbiet, peterselie, wortel, aardappel en pompoen. Maar de dagen worden kort en nat en regenlaarzen worden vies van de klei die in grote kluiten blijft kleven en lopen zwaarder maakt. Als je een kijkje zou nemen in de grote kist die op de tuin staat voor groot gereedschap, zouden rattenkeutels je eetlust van de dag verpesten. Steeds meer dorheid en schimmel is te zien op bladeren van de gewassen die er nog staan. En als je niet oppast verpest het je humeur omdat alles waar je deze lente en zomer zo hard voor hebt gewerkt aan het vergaan is. Maar het schijnt zo te zijn, heb ik me laten vertellen, dat het bij de natuur hoort. Dingen groeien, bloeien en vergaan. Bloemen en planten veranderen langzaam in compost en geven zichzelf hiermee terug aan de bodem. Het is een mooi verhaal maar vandaag blijf ik lekker warm en droog binnen. Ondanks het grauwe weer zijn daar de geluiden van de eerste groepen mensen die arriveren op de zaterdagmarkt. Meer geluiden stromen ongevraagd mijn kamer en oren binnen. Soms het gegrom van een voorbijrijdende scooter, constant de muziek van de onderbuurman, dan weer een overdreven hard pratend figuur op straat, hij zou een goede marktman zijn. Een windvlaag laat het gordijn dansen en zorgt ervoor dat ik verder onder de dekens kruip. Naast het raam op een tafeltje ligt een mooie groene pompoen te pronken die ervoor zorgt dat ik me toch een beetje ga verheugen op de herfst en winter maanden die komen gaan. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |